Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Το πνεύμα των πανελληνίων

Πριν λίγες μέρες  βγήκαν οι βάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια για το ακαδημαϊκό έτος 2013-2014. Όνειρα, βλέψεις, αγώνες και ελπίδες διαψεύστηκαν ή και εκπληρώθηκαν(σπανιότερα) και άλλαξαν τη μοίρα και την τύχη χιλιάδων υποψηφίων. Θύμισαν και σε εμάς τους ήδη φοιτητές (ή και απόφοιτους πια) τις δικές μας στιγμές, όταν μάθαμε που περάσαμε, και έδωσαν τροφή για κάποιες λίγες σκέψεις πάνω στο θέμα.

Είναι σαφές ότι το σύστημα εισαγωγής στην Ελλάδα χωλαίνει. Οι λόγοι πολλοί, οι προσπάθειες βελτίωσής του ελάχιστες. Τις πταίει λοιπόν; Γιατί οι γονείς και τα παιδιά όταν ακούν "πανελλήνιες" τους πιάνει ταράκουλο;

Ένας πρώτος λόγος, κατ΄ εμέ, που κάνει το σύστημα εισαγωγής καταδικαστέο, είναι το χρονικό σημείο επιλογής. Είναι αδιανόητο, ή και αστείο να καλούμαστε στα 18 μας χρόνια να επιλέξουμε τι θα κάνουμε μέχρι το τέλος των καιρών μας. Αν και πια, το 1/10 αυτών που τελειώνουν κάποιο πανεπιστήμιο ασχολείται αποκλειστικά με αυτόν τον τομέα,  το θέμα δεν αλλάζει. Καλούμαστε να κάνουμε μια επιλογή. που θα καθορίσει όλη μας τη ζωή. Πέρα από τα all- time classics (παιδαγωγικά, ιατρική, νομική) πως μπορεί να ξέρει κανείς ότι θέλει να γίνει π.χ. πολιτικός επιστήμονας ή να ασχοληθεί με τα ναυτιλιακά ή ξέρω γω τι άλλο; Δε μπορεί. Αυτό είναι το πρόβλημα, και αυτό είναι που έχει δημιουργήσει ανθρώπους είτε να βρίσκουν καταλάθως ενδιαφέρον στις σπουδές τους - που δεν θα επέλεγαν αν έπιαναν τη νομική, ιατρική π.χ. - είτε κάποιους να μπαίνουν σε μεγάλες σχολές, και τελικά να μη τους αρέσει καθόλου, και να πιάνουν μια θέση από κάποιον που θα ήταν πραγματικά χαρά του να ασχοληθεί με αυτό το είδος σπουδών.

Δεύτερον, υπάρχει μια λάθος  -κατ'εμέ - άποψη στην Ελλάδα ότι όλα τα παιδιά πρέπει να σπουδάσουν, να γίνουν γιατροί και επιστήμονες, και τα χωράφια του πατέρα τους να τα αφήσουν στους Αλβανούς εργάτες, που τους πληρώνουν ψίχουλα (μαύρα βέβαια), αν και έβγαζαν με δυσκολία τις τάξεις στο λύκειο. Ναι, δυστυχώς, αυτή η αντίληψη επικρατεί πολλές δεκαετίες τώρα, καθώς ο κάθε Έλληνας, ένιωσε Ευρωπαίος και κοσμοπολίτης μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, και θεώρησε ότι δε μπορούσε να συνεχίσει την οινοποιία ή την καλλιέργεια του πατέρα του. Γι' αυτό και φτάσαμε να εισάγουμε τα πάντα και τα εγχώρια προϊόντα να μην αγοράζονται από κανέναν, αφού και τα supermarket πουλούν πατάτες Αιγύπτου. Δεν λέω ότι πρέπει όλοι να συνεχίσουμε με το έτσι θέλω τη δουλειά του πατέρα μας, επειδή έτσι έτυχε να είναι αυτή, αλλά όχι και το κάθε καρυδιάς καρύδι με απολυτήριο 11 να πηγαίνει με τα λεφτά του ιδρώτα του πατέρα του να σπουδάζει επιστήμονας, να λαδώνει για να τελειώσει και εκεί και μετά να υπάρχουν 10 χιλιάδες άνθρωποι σε κάθε εξειδίκευση. Η γνώση απαιτεί θυσίες και κόπο, και όποιος δε βούλεται να τις καταβάλλει, δεν υπάρχει λόγος να σπουδάσει. Όχι ότι φταίει αυτός από μόνος του, η αντίληψη των γονιών του είναι.

Τρίτον, η πίεση από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον και τα φροντιστήρια. Το κερασάκι στην τούρτα αυτού του πανηγυριού, είναι η ακολουθία της παραπάνω παραγράφου. Η επικράτηση της ιδέας "πρέπει να περάσει το παιδί" καταλαμβάνει γονείς, συγγενείς και γείτονες που από την πρώτη στιγμή ασκούν ψυχολογική πίεση στο παιδί. Αυτό παρατάει τα πάντα, γκόμενες, φίλους, εξόδους και τα συναφή, κάθεται όλη μέρα πάνω από ένα βιβλίο, διαβάζει λίγο, γιατί την υπόλοιπη ώρα αναπολεί τις στιγμές της "ελευθερίας". Πηγαίνει 5 ώρες φροντιστήριο την ημέρα, γιατί την χώρα ακόμα και εκεί την κυβερνούν τα συμφέροντα ( γιατί ο καθηγητής κατεύθυνσης στο λύκειο που πληρώνεται 1000+ ευρώ το μήνα δε μπορεί να το προετοιμάσει κατάλληλα) , και όλη τη μέρα το κεφάλι του βουίζει από τις πληροφορίες που πρέπει να παπαγαλίσει, μιας και η γνώση και η γνώμη δεν επιβραβεύονται. Ζωγραφίζει και μετράει αντίστροφα για τον Ιούνιο, μέχρι που φτάνει Πάσχα και καταλαβαίνει ότι έχει μείνει πίσω, από εκεί και μετά σκοτώνεται, βγάζει 12,000 . μετά του φταίνε τα θέματα, περνάει όμως κάπου και οι γονείς, συγγενείς και το συναφές τσίρκο διοργανώνουν γιορτές και δεξιώσεις για να τιμήσουν αυτή τη μέγιστη στιγμή, που το παιδί τους κατάφερε να μπει σε ένα πανεπιστήμιο, όπου και αν είναι αυτό. Από το φροντιστήριο, αμέσως οι καθηγητές γίνονται φίλοι του, το συγχαίρουν, το προβάλλουν ως παράδειγμα για την επόμενη χρονιά, και μετά  από μια εβδομάδα, όταν ξεφουντώνει το πράγμα, το ξεχνάνε και την επόμενη φορά που θα το δούνε, θα πούνε "Τίνος είσαι εσύ", που λέμε και στο χωριό μου. Το παιδί χαίρεται, νιώθει σαν τον Ηρακλή μετά τους άθλους, συμβουλεύει τους επόμενους ωσάν κάποιος σημαντικός, αλλά όλο αυτό είναι μια ωραία νεφέλη. Ονειρικές σπουδές στην Ελλάδα. Θα μπει μετά στη σχολή, θα βρει καμιά δαπίτισσα να ξελαμπικάρει από την τόση κούρασή του και οι σπουδές θα θεωρηθούν ως επιτυχημένες(και ας τελειώσουν 6 χρόνια μετά το κανονικό).

                                                                                                                       -Φίλιππος






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου