Περί Αγίου Βαλεντίνου

   Καλησπέρα διαδικτυακοί μου φίλοι! Ως ένας από τους διαχειριστές του blog αποφάσισα να δηλώσω και εγώ την παρουσία μου -επιτέλους- με το πρώτο μου στους κομπάρσους άρθρο και, για αυτό, παρακαλώ να δείξετε επιείκεια και να μην είστε πολύ αυστηροί απέναντί μου. Ας αρχίσουμε.

   Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου. Η ημέρα του πολυσυζητημένου Αγ. Βαλεντίνου. Μια μέρα που κατέχει ξεχωριστή θέση στην παράδοσή μας και που ενισχύθηκε σίγουρα τα τελευταία χρόνια από τις νεώτερες κυρίως γενιές. Η ημέρα που όλοι οι ''ερωτευμένοι'' μπορούν να αναδείξουν τα συναισθήματά τους με τον πλέον εμφατικό τρόπο.

   Η ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου, ωστόσο, είναι μια μέρα με διπλή ανάγνωση. Από τη μια έχουμε τους ''ερωτευμένους'' που κατακλύζουν τους δρόμους και τα μαγαζιά (η χαρά του επιχειρηματία), γιατί υπάρχει η ανάγκη να ταυτιστούν με αυτό αλλά και να βρουν την επιβεβαίωση μέσα από αυτή την πράξη. Από την άλλη είναι οι ελεύθεροι και ωραίοι που παρ' ολ' αυτά έμειναν και φέτος μόνοι και τί καλύτερο να κάνουμε (ναι είμαι και εγώ μέσα σε αυτούς) από το να σχολιάσουμε αυτή την κατά τα άλλα πολυσήμαντη ημέρα. Αυτή τη "ΓΙΟΡΤΉ".

   Έτσι λοιπόν αποφάσισα και εγώ χθες το βραδάκι να πάρω την παρέα μου και να κάνουμε μια βόλτα στους δρόμους για να μοιραστούμε τη χαρά των ''ερωτευμένων''. Ως αφετηρία αποφασίστηκε το Χαλάνδρι καταλήγοντας στην Αγ. Παρασκευή. Ομολογώ πως έμεινα εντυπωσιασμένος από τις εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, παρκαρισμένων -νόμιμα και παράνομα- αυτοκινήτων, που είχε ως αποτέλεσμα και την κυκλοφοριακή συμφόρηση. Ούτε στο ΕURO τέτοια κοσμοσυρροή. :P Θα μου πει τώρα κάποιος, μα καλά Παρασκευή ήταν οπότε λογικό. Ωστόσο όποιος ήταν έξω και παρατήρησε την κατάσταση μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Έτσι αναρωτήθηκα μήπως τελικά αποτελεί ο Βαλεντίνος εθνική γιορτή (που δεν ορίζεται καν από την ελληνική ορθόδοξη παράδοση) και δεν το γνωρίζουμε;; Γιατί ήξερα εκ των προτέρων τι θα αντιμετώπιζα αλλά και εν μέσω κρίσης αυτό ξεπέρασε κάθε φαντασία. Να 'ναι καλά οι γονείς που κατανοούν τις ανάγκες των ''ερωτευμένων'' τους παιδιών.

   Επιλέον ένα συμπέρασμα που εξάγεται από αυτή τη στάση των νέων είναι ότι για μία ακόμη φορά επικρατεί η ελληνική κουλτούρα που επιτάσσει να κάνω και εγώ ό,τι κάνει ο διπλανός μου. Το να μπορεί κάποιος να αντιτίθεται στη μάζα ανεξαρτήτως συνθηκών είναι πλεονέκτημα γιατί δείχνει ότι αντιμετωπίζει τα πράγματα με αλλη λογική. Δε νομίζω ότι θα κριθεί κάποιος γιατί κόντρα στη ροή των πραγμάτων αποφάσισε να κάνει κάτι το διαφορετικό. Γιατί αυτο το διαφορετικό για τον ίδιο πρεσβεύει κάτι και παράλληλα δρα κατ' αυτον τον τρόπο διότι δεν έχει ανάγκη να ενταχθεί στη μάζα. Βέβαια όλη αυτή η συμπεριφορά αποτελεί μια γενική κοινωνική ελληνική παθογένεια οπότε τρέχα γύρευε...

   Που θέλω να καταλήξω; Η ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου είναι μια μέρα στην οποία δυστυχώς, για μένα, έχουμε αποδώσει μέγιστη σημασία χωρίς λόγο. Όλα τα ''ερωτευμένα'' ή έστω τα πραγματικά ερωτευμένα ζευγάρια -αν υπάρχουν όντως τέτοια- κατά την άποψή μου δεν χρειάζονται αυτή τη μέρα για να δείξουν τα συναισθήματα τους προς το έτερον ήμισυ. Οι ξεχωριστές στιγμές που μπορεί να βιώσει μια σχέση είναι πολλές, όχι μία, αλλά και ταυτόχρονα προσωπικές. Έτσι το συναίσθημα μπορεί να εκφραστεί οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς να χρειάζεται να οριοθετείται μέσα σε πλαίσια, όπως ημέρες, γιορτές κλπ, χωρίς να αναζητά φανφάρες και πανηγύρια.

Χρήστος

Περί λαθρεπιβίβασης στα ΜΜΜ

Καλησπέρα αγαπητοί ,εν facebook και μη, αδερφοί.  Μετά από κάποιες πρόσφατες συζητήσεις και περιστατικά θα ασχοληθώ με ένα μάλλον περίεργο θέμα. Με το θέμα των εισιτηρίων στα ΜΜΜ και τι αυτό αντιπροσωπεύει.

Είναι πολλοί. Πάρα πολλοί βασικά οι λαθρεπιβάτες. Στο μετρό, στο λεωφορείο, στον ηλεκτρικό. Άτομα κάθε διαμετρήματος και κατηγορίας, ψηλοί, κοντοί, άσχημοι, όμορφοι, κομμουνιστές και φασίστες. Και αυτό από μόνο του είναι ένα πρόβλημα. Όχι επειδή είναι παρανομία και δεν το εγκρίνει η εκκλησία (#not) . Αλλά επειδή αυτό κρύβει από πίσω του μια νοοτροπία του νεοέλληνα που δεν δείχνει να ξεφεύγει ποτέ από αυτήν και ούτε προβλέπεται κάτι τέτοιο.

Θέλει να μπει τζάμπα στο μετρό και στο λεωφορείο, να μετακινηθεί από τη μία άκρη του λεκανοπεδίου στην άλλη, τζάμπα. Να πάει. Τζάμπα. Και πες εντάξει ποιος δεν είναι τζαμπατζής εκεί που τον παίρνει; (Ο τζάμπας ζει που μας λέει και η γερμανική media markt - μάλλον κάνοντας σχόλιο για τους Έλληνες στην Ε.Ε. - αλλά αυτό είναι άλλου Σαμαρά ευαγγέλιο).

Το θέμα είναι τι πάει να πει αυτή η λαθρεπιβίβαση. Πάει να πει, αγαπητοί μου λαθρεπιβάτες και μη, ότι ουσιαστικά εγώ, που πληρώνω κάρτα/εισιτήριο κάθε φορά που μπαίνω στα ΜΜΜ ότι πληρώνω και για ΕΣΑΣ. Ναι.

 Είναι σαν τους φόρους. Άλλοι δεν πληρώνουν και άλλοι πληρώνουν τις παροχές των άλλων. Πρόκειται για εκμετάλλευση και του συγγενή,γείτονα,φίλου, συναδέλφου. Και μάλιστα σε μια υπηρεσία που αξίζει να πληρώνεις. Μετρό κάθε 3 λεπτά το πρωί, σε 20 λεπτά βρίσκεσαι από Αγία Παρασκευή στο Σύνταγμα. Τρεις γραμμές, μαζί με τον ηλεκτρικό, και μπορείς να πας σε πάρα πολλά μέρη του λεκανοπεδίου. Τα λεωφορεία, παρά τις γιαγιάδες και τους ζητιάνους, είναι στην ώρα τους και καθαρά. Και νομίζεις αγαπητέ ότι δεν αξίζει να πληρώσεις για αυτά; Προφανώς και αξίζει να πληρώσεις. Και να αλήθεια πιστεύεις πως δεν, να μην τα χρησιμοποιείς.

Και κρίμα αλήθεια στο παιδί που έπεσε και πέθανε από το τρόλεϊ. Δεν ξέρουμε ακριβώς τι έγινε, αλλά όλοι συμφωνούν ότι πήδηξε από το όχημα.Αλλά ποιος του έφταιγε;Πέρα από την αδιαφορία του και την ανευθυνότητά του; Τον πίεσαν οι ελεγκτές; Και αν ναι, δεν είναι η δουλειά τους; Δεν είστε υποχρεωμένοι να πληρώσετε εισιτήριο εφόσον θέλετε να μετακινηθείτε;

Γιατί αγαπητοί μου, δεν παραπονιέστε που δίνετε 70 ευρώ στο πλοίο για να πάτε Μύκονο το καλοκαίρι και δεν αρνείστε να πληρώσετε αλλά το κάνετε στην υπηρεσία που κάθε μέρα σας μετακινεί ασφαλώς και ωραία.Όχι ότι δεν έχει και τις παθογένειές του(βλ. χαλασμένα ασανσέρ κάθε μέρα στα μετρό). Αλλά ποια υπηρεσία δεν έχει;

Και δεν είναι τα 70 λεπτά ή τα εκατοντάδες ευρώ που έχω δώσει εγώ και πολλοί άλλοι τόσα χρόνια, αλλά η αδιαφορία σας. Και άμα το θέσουμε και λίγο ωμά, βαρέθηκα να πληρώνω(ή μάλλον ο πατέρας μου) τη βενζίνη/φυσικό αέριο του λεωφορείου που χρησιμοποιείτε. Γιατί αυτή η νοοτροπία του νεοέλληνα σχετικά με τη σχέση εκμεταλλεύσης των πάντων πρέπει να σταματήσει, αν βέβαια θέλουμε να είμαστε καλά με τον εαυτό μας και να έχουμε το δικαίωμα να απαιτούμε το οτιδήποτε από την οποιαδήποτε υπηρεσία και την κοινωνία γενικότερα.

Και ας είμεθα ρεαλιστές. Δε μιλάω για τους βιοπαλαιστές, που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα όπως όπως. Το ορθό ίσως ήταν να προτείνω μια λύση για το όλο θέμα. Το μόνο ρεαλιστικό που μπορώ να σκεφτώ είναι η μείωση του εισιτηρίου. Αλλά δύσκολο, αφού οι μισοί δεν πληρώνουν, πρέπει να βγάλουν τα έξοδα τους. Και όλοι το ξέρουμε ότι άμα μειωθεί η τιμή τους δεν θα νοιαστούν και πάλι να πληρώσουν αφού το πρόστιμο θα λιγοστέψει.Επίσης, ίσως έπρεπε να είμαι πιο διαλλακτικός. Αλλά περιμένω απάντηση από όσους διαφωνούν.

Φιλώ σας.

                                                                                                                              Φίλιππος

Περί γιορτών

Γιορτές! Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα, γαλοπούλες, Αϊ-Βασίλης, οικογενειακά τραπέζια.

Αυτές οι λέξεις μου έρχονται στο μυαλό όταν ακούω για γιορτές Χριστουγέννων. Τι γιορτάζουμε όμως; Οι χριστιανοί τη γέννηση του Χριστού(το ξέρω δε φαίνεται), τα παιδάκια τις διακοπές από το σχολείο που τους κουράζει τόσο πολύ, εμείς οι φοιτητές τα κρασιά και τα ξενύχτια(που τα κάνουμε έτσι κι αλλιώς όλο τον χρόνο) και γενικά όλοι χαίρονται και αγαλλιάζουν.

Βέβαια, υπάρχει και η πρωτοχρονιά και γιορτάζουμε και την έλευση του καινούργιου χρόνου. Μπήκαμε λοιπόν, φέτος στο 2014 με μελαγχολία, κούραση και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο στην Ελλάδα της κρίσης. Κάθε πρωτοχρονιά λέγαμε ότι θα ήταν η τελευταία μέσα στη λιτότητα, τη μιζέρια και τη φτώχεια αλλά κάθε χρόνο διαψεύδουμε εαυτούς και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο νέο έτος.

Τα Χριστούγεννα είναι πάντως μια περίεργη εποχή. Βλέπεις συγγενείς που είχες να δεις καιρό, περνάς χρόνο με τους συγγενείς σου(που τυχαίνει βέβαια καμιά φορά να μη τους συμπαθείς καθόλου), έρχεσαι πιο κοντά με τη/το σύντροφό σου και τους φίλους σου και ίσως θυμάσαι λίγο να ΖΕΙΣ. Γιατί η αλήθεια είναι ότι έχουμε ξεχάσει να ζούμε.  Ειδικά οι μεγαλύτεροι, που έχουν τόσες έγνοιες στο κεφάλι τους που ξεχνάν να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους ,αλλά αναλώνονται με το πως να τα βγάλουν πέρα.

Και όχι ότι δεν θα έπρεπε να το κάνουν. Αλλά ξεχνάνε να ζούνε και τι νόημα έχει η ζωή που αποτελείται απλά από μιζέρια και πάλη για επιβίωση;

Βέβαια από τα γιορτινά τραπέζια δε λείπουν οι πολιτικές συζητήσεις, αυτό θα έλειπε! Τώρα, ίσως περισσότερο από ποτέ, βλέπουμε τους γονείς-συγγενείς-φίλους-γείτονες να αναλύουν τα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης, της βόρειας Αμερικής και της Ασίας με στόμφο και ύφος μεγαλοπρεπές, ενώ μασαμπουκώνουν τη γαλοπούλα και πίνουν το αγιωργίτικο κρασάκι τους. Ακούμε ότι για την κρίση φταίνε οι Γερμανοί, οι κομμουνιστές, οι Πακιστανοί, οι πολιτικοί(που τους ψηφίζουν βέβαια ακόμη και αυτοί είναι που τους ψήφιζαν για δεκαετίες), οι Αμερικανοί, οι Κινέζοι επενδυτές(ναι το άκουσα και αυτό), οι πλανήτες, τα ζώδια, η κοντή και ο Δον Κιχώτης. Γιατί ως Έλληνες δεν θα πούμε ποτέ ότι φταίμε και εμείς οι ίδιοι(αν όχι εμείς, οι προηγούμενες γενιές μας) που υποστήριζαν και εθελοτυφλούσαν απέναντι σε μια καχεκτική, κομματοκρατική και υπολειτουργούσα δημόσια διοίκηση και ένα σύστημα εξουσίας κομματοκρατικό, ούτε στο ελάχιστο δημοκρατικό και τελείως εκμεταλλευτικό.

Αλλά μέσα σε όλο αυτό το χαμό, έχουμε και την ξαδέρφη που δίνει πανελλήνιες και δε πρέπει να φάει πολύ/ξεκουραστεί γιατί θα διαβάσει λιγότερο, και πάει η τόσο γονικώς θελούσα επιτυχία, τον ξάδερφο που θέλει να πάρει το καινούργιο PS4(Playstation ανίδεε!) και στέλνει γράμματα στον Αϊ-Βασίλη με δακρύβρεχτες προτάσεις για το πόσο στεναχωρημένος είναι χωρίς αυτό(Βέβαια ξέρει ότι δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης και το κάνει απλά για να τα πάρουν οι γονείς του και να ευαισθητοποιηθούν) και την ξαδέρφη που θα πάει το βράδυ στον Πλούταρχο και θα δώσει 35 ευρώ(Γιατί η Ελλάς πεινάει) και δεν ξέρει τι να φορέσει για να της κάτσει(γκουχ γκουχ) ο πιο  ωραίος κλαρινογαμπρός (30άρης κατά προτίμηση - ευτυχώς δεν έχω τέτοια ξαδέρφη).


Έχουμε βέβαια και όλους που βλέπουν να πλησιάζει η νέα χρονιά και αρχίζουν αμέσως να ρίχνουν ευχές δεξιά και αριστερά και λένε "Φέτος θα είμαι καλύτερος άνθρωπος, πιο καλόκαρδος, πιο ευγενικός" κτλ. Γιατί βέβαια, δε μπορούν αυτό να το λένε ΚΑΘΕ μέρα, πρέπει να το λένε την πρωτοχρονιά,απλά και μόνο για να μην κάνουν τίποτα για αυτό και να το ξαναπούν και του χρόνου.

Αλλά όπως λέει και ο Δελοιβοριάς:
 Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος.

Καλή χρονιά :)